Slučaj krađe 5.130.410 dinara iz budžeta somborske skupštine, stigao je nakon presude u Okružnom sudu u Somboru pred žalbeno veće Vrhovnog suda Srbije. Ita Terzić, pomoćnica načelnika Odeljenja za finansije osuđena je na 7 godina zatvora, dok je njen pretpostavljeni – načelnik ovog Odeljenja – Ivan Kamerer osuđen na 3 godine zatvora; oboje za sticanje protivpravne imovinske koristi i zloupotrebu službenog položaja. Prvooptuženi Petar Relić preminuo je u toku suđenja. Pronađeni vlasnici fantomskih preduzeća završili su sa uslovnim kaznama, a do danas nije utvrđeno ko je krajnji korisnik novca!
U Oktobru 2001. Veljko Stojnović, tadašnji predsednik Izvršnog odbora SO Sombor, danas predsednik Skupštine opštine Sombor i pomoćnik pokrajinskog sekretara, obelodanio je nestanak 3.400.000 dinara sa računa stalne budžetske rezerve. Nepravilnosti mu je prijavio načelnik Odeljenja za finansije Ivan Kamerer. U kasnije povednoj istrazi ustanovljeno je da je za isplate falsifikovan Stojnovićev potpis, da su postojali dupli završni računi za 2000. godinu koji su usvojili odbornici SO Sombor, te da ga je za ZOP-u dodatno doteralo opštinsko Odeljenje za finansije.
Finansijski put demokratskog bloka
Prema optužnici, celom operacijom od januara 2000. do septembra 2001. godine dirigovao je sekretar SO Sombor Petar Relić. Od 5,1 miliona dinara, tokom istrage i suđenja, Opštini Sombor vraćeno je 192 hiljade dinara, što je samo jedna od ukupno 67 transakcija ka fantomskim preduzećima kojima je taj novac isplaćivan.
– U suštini, radilo se o kupovini deviznih sredstava – rekao je u doba otkrivanja pljačke Ljubomir Mikić, tadašnji načelnik kriminalističke policije SUP Sombor.
Prilikom policijskog saslušanja 4. decembra 2001. godine Ita Terzić navodi sledeće:
“Što se tiče isplate od 26. januara 2000. sa računa 630 u iznosu od 183.074,65 dinara mogu da izjavim da mi konkretan slučaj nije poznat, ali mogu da kažem da je bilo tipično i svakodnevno da sekretar Petar Relić pošalje blagajnicu Sofiju Opačić sa nalogom i naređenjem – “Ovo mora da se plati!”. Osim toga ovde je reč o robnim rezervama, a robne rezerve je vodio uglavnom Relić i njegov zet Zoltan Ivan, i u to se niko drugi u Opštini nije mešao. Nije mi padalo na pamet, da razmišljam da li je nalog ispravan ili ne. Za svaku isplatu, instrukcije sam dobijala od Petra Relića. Preciznije, svako jutro pregledala sam izvode žiro-računa, na kome su naravno sve isplate prethodnog dana. Često se dogadjalo da tek tada saznam da je juče nešto isplaćeno, a od Relića sam dobijala prateću dokumentaciju, koja je bila računski ispravna, a znala sam da suštini ne odgovara. Za sve je trebao novac. Verovala sam da učestvujem u istorijskim dogadjanjima, svesno sam previdela da računi koje dobijam nisu suštinski ispravni”.
Svoju verziju pražnjenja somborskim opštinskim budžetom od januara do septembra 2001. Ita Terzić je dodatno objasnila i u knjizi “Izgubljena nadanja” izdatoj 2007. Sada dodaje i sledeće:
“Hrabro sam koračala finansijskim putem dolaska demokratskog bloka na vlast. U Somboru sam radila do januara 2001. godine, odakle sam zbog čestih sukoba sa Relićem, prešla u Sremsku Kamenicu na mesto načelnika finasija i člana Izvšnog odbora opštine. Posle mog odlaska nestalo je još 800.000 dinara, koja su mi takođe prikačena uz optužnicu, a to ujedno jedan najjačih argumenata za obaranje presude pred Vrhovnim sudom Srbije, gde nam je rečeno da je žalba primljena 26. februara 2008 i da sednica veća drugostepenog suda nije još uvek zakazana.
Kakva blagajna?
Realizacija sumnjivih transakcija počela je januaru 2000 godine, poklapajući se vremenski sa početkom stranih donacija za slobodne gradove i opštine Srbije.
“Za susrete sa inostranim elementom, najčešće su bili angažovani Goran Bulajić, u ono vreme predsednik SO i ja, kao sekretar Opštine Sombor.
Goran Bulajić išao je na službena putovanja u SAD, Rusiju, Norvešku, Slovačku, Mađarsku, Nemačku i neke druge zemlje, a ja uglavnom u Republiku Mađarsku. Za ova su se putovanja koristila devizna sredstva, kupljena po crnom deviznom kursu, a ja posedujem opravdanja za utrošak tih sredstava. Želim da kažem da je ova kupovina deviza u namenske svrhe bila opšte poznata stvar u SO Sombor, ja to nisam krio ni na koji način i o tome su znali radnici u računovodstvu, blagajnik, moja sekretarica, predsednik SO i vozač”, piše u policijskom saslušanju Petra Relića, glavnog osumnjičenog u aferi.
Kako se konkretno unosio novac objašnjava Ita Terzić u svojoj knjizi “Izgubljena nadanja”:
“Međunarodne donacije slobodnim gradovima i opštinama Srbije su stigle do Mađarske. Idemo po njih. Kakva blagajna? Goran (Bulajić) ili Veljko (Stojnović) i ja (Petar Relić) donećemo devize. Pripremite mi putne naloge i devizne dnevnice, Mile neka potpiše rešenje o službenom putu u inostranstvo. Platićemo i tu njegovu knjigu prenesite da sam odobrio, govorio je Petar Relić, piše Ita Terzić.
O čemu se tu tačno radilo? Opet Ita Terzić:
“Devize medjunarodnih donacija donosili su Relić, Stojnović ili Bulajić. Koliko su dobili, a koliko doneli u ime demokratije, u to niko nije imao uvida. Negde 1999. nakon bombardovanja učestala su putovanja opštinskih funkcionera u inostranstvo. S obzirom na činjenicu da je pozicija u budžetu, nazvana “Međunarodna saradnja”, bila mala i nedostatna za bila kakva putovanja, Petar Relić saopštio mi je odluka da treba pronaći neku firmu, koja će nam, tako reći, prati novac način da joj uplaćujemo fiktivne usluge po fiktivnim računima određenom svotom novca, a da za uzvrat od te firme dobijemo devize neophodne za putovanje opštinskih funkcionera u inostranstvo, radi njihovih političkih aktivnosti. Po Reliću je takvog partnera trebalo tražiti što dalje od Sombora, pa sam ja u Ministarstvu finasija dobila kontakt izvesnog Siniše iz beogradske firme “Sidra”. Za njega je mi rečeno da za određene vrste poslova upućuje na određene firme. Sve podatke sam prenela Reliću. Zbog izjave sa str. 8. Zapisnika ‘o Siniši sam saznala od zamenika ministra finansija Pavlović Miodraga’ imala sam poprilično problema , ali sam obećala da ću na suđenju izjaviti da u zapisnik nije uneta tačno moja izjava, tj. da nisam kazala ‘od’, nego ‘kod’ ministra Pavlovića, od predstavnika drugih opština koje sam tamo sretala. Kako sam se branila ćutanjem, izbegla sam laganje. Dakle, Relić je znao kom ‘fantomu’ treba uplatiti pare, samo je nekoliko puta javljen broj žiro-računa za uplatu meni ili blagajniku Opštinske uprave, Sofiji Opačić, a javljen je iz Beograda, Opština Rakovica. U Opštini Rakovica tada je radio Nenad Milić, kasnije šef kabineta premijera Zorana Đinđića, pa pomoćnik ministra policije Dušana Mihajlovića. U jednom od u istrazi nedostajućih dokumenata do kog je dospeo Goran Delić, inspektor SUP-a, a koji je uz mene video i gospodin Aleksić, Relić je napisao: ‘Nenade, Sombor može obezbediti 800.000 dinara’. Četiri isplate od po 200.000 dinara sa početka 2000. godine poklapaju se sa isplatama u Optužnici. Milić je postao zamenik ministra Policije, dokument nestaje iz MUP-a, a Mikića nagrađuje baš Nenad Milić, gost opštine Sombor, slučajno baš u vreme afere – kaže Ite Terzić.
Epilog
Nakon otkrivanja afere Ite Terzić (DS) bila je zaposlena u SO Sremski Karlovci i u Zavodu za vrednovanje kvaliteta obrazovanja u Beogradu, odakle je upravo zbog somborske afere i otpuštena. Od januara 2007. godine, nakon prvog ne pojavljivanja na ročištu, nalazi se u bekstvu i za njom je raspisana poternica.
Petar Relić (DS) – preminuo 2005. godine. Postupak protiv njega je obustavljen.
Drugooptuženi Ivan Kamerer (DS) bez prekida je zaposlen u opštinskoj upravi u Somboru. On i danas radi u opštinskom Odeljenju za privredu.
Veljko Stojnović (DS) je nakon pljačke budžeta do kraja mandata ostao na mestu predsednika Izvršnog odbora, da bi nakon izbora 2000. godine prešao u pokrajinsku administraciju. Od novembra 2006. predsedava Skupštinom opštine Sombor.
Goran Bulajić (DSS), u vreme krađe budžeta, predsednik Opštine Sombor, nakon izbora 2000. godine postaje načelnik Zapadno-bačkog
Ostavi komentar